viernes, 30 de diciembre de 2016

Hemos perdido el océano, amor

Hemos perdido la tierra
y el mar
cabalgando levemente
sin rumbo.
Hemos perdido las ganas
y el amor
paseando por encima
de las olas.
Hemos perdido, cariño,
todo.
Y es que no me arrepiento
de la gente que conocí,
no me arrepiento de la gente
que no conocí bien
ni de la que no conoceré nunca.
No me arrepiento de ver el mar
vacío
incoloro
homogéneo
translúcido
reacio a no hacerme reaccionar de manera cruel.
No me arrepiento del mundo
ni de mí.
Me arrepiento de no verme
en la arena,
de no estar delante del mar,
de perderme,
de no encontrarme,
de confundirme
de no estar ni tan siquiera
un poco lleno
como lo estaría el mar
si lo encontrásemos.
Porque hemos perdido
el océano, amor,
y lamentablemente
también te hemos perdido
a ti con él.

sábado, 24 de septiembre de 2016

24/09/16

A cup of tea
and a beautiful smile.
Don't come to me
if I disappear.

It's time to complain
about time,
about no more coffee
or tea,
about the fact
of doesn't see your face
each time I get up.
Don't come to me.

Don't come to me,
don't show up
each morning
like a raise of sun.
I'm completely lost.
Lost and afraid
of you.
Lost and afraid
of anything.
Anytime,
anywhere,
anything
is making me feel dead.

I will stop
saying
that tomorrow
things will be alright.
There's no tomorrow.
- or that's what I guess -

Because
you're a yesterday
you're a tomorrow
and you're a today.
You're not the window
in a room escape game.
You're my dead end.
And if you're the window,
it's to jump
and die.

viernes, 26 de agosto de 2016

Pero conmigo y sin ti

Probablemente no esté hecho para esto. Ni para ti, ni para nadie. Ya lo he dicho incontables veces. No estoy hecho para sufrir.

No me hagas caso.

Quiero decirte algo así como I'm a mess right now
Pero I'm a mess with you
Y creo que I'm a mess without you

Y es que gira que gira
y vuelta que vuelta
y erre que erre
y arre que arre
y sigo igual.

Sigo.
Vivo.
Entero.
Cobarde.
Equívoco.
Irreal.

Pero contigo
o sin ti
o contigo
o sin nadie
o con nadie
o contigo.

O sin ti.
Y sin ti.

Pero creo que
contigo
y con él
y con ella
y con ellos
y con ellas
y con vosotros

y sin mí.

¿Y sin mí pero contigo?

Pero conmigo
y sin ti.
Pero valiente
inequívoco
y real.

jueves, 30 de junio de 2016

#1

Censuradme,
si podéis,
la voz,
entre promesas
de justicia,
entre cortinas
de silencio.
Censuradme,
si podéis,
el juicio,
entre soledad
incansable,
entre lejanía
y silencio.
Censuradme
si podéis
censurarme.
Censuradme
si sabéis
lo que es
censurable.
Censuradme
o censuradnos
si ya estamos
censurados.
Hemos perdido
la voz,
el juicio
y la compañía
y no ha sido por vosotros.

martes, 23 de febrero de 2016

El concepte de ser poeta

Vaig a entrar com sempre a la cafeteria amb una cara malhumorada. Lentament i com si no fos esclau del temps, vaig demanar un cafè. Amb pessimisme, vaig començar a pensar. Uns minuts més tard, vaig treure una llibreta i vaig començar a escriure sobre la semblança que hi ha entre el cafè i la meva vida. I és que sóc un poeta.
Els poetes no estimen les flors, les omplen de glòria. Les vanagloriegen, les abracen amb la seva ànima. Pels poetes no hi ha cosa més maca que la simplicitat i la complexitat alhora.
Si hi ha una cosa que cridi la atenció a un poeta de vocació, escriurà sobre ella instantàniament. Els poetes no són esclaus del temps, sinó del món en general. Tenen un caràcter difícil, complicat, d’artistes rebels i no compresos per la societat i el món actual. Tenen, si més no, un caire adolescent: com si haguessin arribat a la maduresa intel·lectual però encara estiguessin atrapats en aquesta etapa tant infantil. Atrapats, a vegades, en una altra època.
Aquest concepte de poeta – d’artista – va sorgir al segle XIX al Romanticisme, i encara perdura la idea de l’art pour l’art, que defensa una poesia només per l’amor a aquesta mateixa. Una poesia al servei de l’artista, de la seva ànima.
Al poeta li agrada tancar-se, escriure quan està il·luminat, mentre il·lumina – idealitza –alguna cosa agradable del seu entorn. L’esperit del poeta estima, pateix, plora, riu i somia mentre escriu, i la seva voluntat és causar les mateixes sensacions al lector.
Després d’un cert temps, em vaig aixecar de la cadira mentre rumiava, ja n’havia tingut prou. La vaig recordar a ella, i això va ser tot perquè pogués somriure un altre cop. Llavors va ser quan em vaig adonar que Bécquer tenia raó quan diu als seus versos que ‘’poesía eres tú’’.